Mijn leven achter onzichtbare tralies

Manja Croiset roept suggestief haar Amsterdamse jeugd op in lyrisch proza. De fragmentarisch opgetekende belevingen zijn beeldend. Zonder fundamenten kun je niet bouwen. Waarna 'behandelingen' volgden, die haar verder traumatiseerden. In stukken uiteengevallen, een vorm van wijsheid ontwikkeld door het wrang verlopen leven. Verbindingen leggend naar wat vroeger gebeurde, hoe zij zich desondanks ontwikkeld heeft. De oude mentale problematiek is overwonnen, maar haar lijf heeft een te hoge prijs betaald. Nieuwe problemen dienen zich aan.hoe kon ik recht hebbenop angst en verdrietna wat mijn ouders hadden doorstaanen hoe de familie aan zijn einde was gekomenzwak was ik en slechthoe vaak heb ik mijn moeder bits horen zeggen ik ben geen jodin ik ben NederlandsPsychisch gegroeid, echter een verwoest lichaam. Het STIGMA uit voorbije tijden blijft achtervolgen, nu in het 'reguliere' medische circuit geen adequate benadering. Waardoor haar hetzelfde lot beschoren is in het stervensproces.MISKENNING EEN RODE DRAAD IN HAAR BIZAR VERLOPEN LEVEN Haar vertrouwen in de medische 'stand' is nihil.