Leven bleek niet lang genoeg

'Een oude man beschrijft in brieven aan zijn jeugdliefde hoe volgens hem het leven in elkaar zit,' zou de omschrijving kunnen zijn van het debuut van Michiel Bakker. Maar daarmee doen we Bakkers schrijfstijl en verhaal tekort. Het is namelijk niet alleen een verhaal, het boek is geschreven in een prachtige poëtische taal die de lezer doet genieten van taal, filosofie en heldere nieuwe gedachten.
Bakkers debuut gaat vooral over het idee dat de wereld God dood heeft verklaard. Nu God niet meer bestaat, moet de mens zelf opeens het gat vullen dat zo is ontstaan. En dat ambt, die veel te grote schoen, past de mens minder goed dan hij zou willen.

Wellicht is dit citaat genoeg om te overtuigen: 'De tijd heeft geen getal en geen maat, Marianne; maar voor ons raakte ze op. Ergens in een hemel hier ver vandaan is op de dag dat wij elkaar ontmoetten een zandloper gezet. Juist toen de laatste korrel viel lieten onze handen los en zweefden beiden verder in het niets. De tijd geeft ons geen gelegenheid om haar vragen te stellen. Ze heeft geen ogen waarin we kunnen kijken om te zien of ze de waarheid spreekt. Ze heeft geen naam waarmee we haar kunnen roepen, en ze heeft geen god waarbij we haar kunnen laten zweren. Ze heeft geen taal of teken; ze tikt slechts. De tijd is geen rechter en geen beul, maar een ongrijpbare brandstof voor ons leven, als de letters van een woord dat wij niet kennen. Ze vervult geen plicht of taak; ze doet slechts wat ze doet, en in volkomen vrijheid staat ze los van alle dingen. Het heeft geen zin haar iets te vragen; ze weet zelf de antwoorden niet.'

Michiel Bakker is een 22-jarige student filosofie. Hij schreef nog niet eerder, maar levert met dit debuut een prachtige proeve van zijn kunnen af.