Rouw in de zijlijn

In Rouw in de zijlijn komen voor de eerste keer een groot aantal zussen aan het woord over het verlies van hun broer of zus. Een meestal verborgen en onderschat rouwproces waar in de maatschappij nog weinig aandacht voor is.

Het kost veel moed om je eigen verlies onder ogen te zien als zus, zeker als er bijna nooit naar gevraagd wordt. Het is bekend dat zussen hun eigen rouwproces opschorten of bevriezen om eerst te gaan zorgen voor de partner en kinderen of de ouders van hun broer of zus. Jaren later, tot wel 20 of 50 jaar, kan het verlies voor zussen nog diep verdriet en grote eenzaamheid betekenen omdat hun gevoelens en ervaringen al die jaren in de zijlijn zijn blijven steken...
In deze verhalen zoeken zussen naar een innerlijke en uiterlijke balans na het verlies van een broer of zus. Ze vragen ruimte voor hun verdriet en aandacht voor hun verhaal van liefde en verlies. Bovenal zoeken ze naar manieren om verder te leven met de herinneringen aan hun broer of zus.
Uit alle verhalen blijkt hoe waardevol zussen en broers voor elkaar zijn en hoeveel liefde zussen voelen voor hun zus of broer, ook na diens dood.