Rouw

'Mama, wat moet ik dan zeggen?'
'Wanneer gaan we dan?'
'Wat gaan we dan doen?'
'En daarna dan?'
'O mama! Maar moet ik dan álle kleren passen?'
(...)
'Nou, er staat toch: in gepaste kleding?'

Vragen die kinderen uit onwetendheid en angst kunnen stellen rond een begrafenis.
Herkent u dit?

Wat is het moeilijk om rond zo'n teer onderwerp te praten in een week waarin er toch al zoveel op u afkomt en waarin u zelf ook veel moet verwerken.
In het bijzonder geldt dat wel een kind met een autistische stoornis. Dat is een kind dat concreet denkt, zaken letterlijk neemt en graag wil weten van het wie, wat, wanneer en hoe.
Dit boekje is uit de praktijk ontstaan. De auteurs zijn werkzaam op een school voor speciaal basisonderwijs. Regelmatig krijgen ze te maken met kinderen die op school komen met een rouwkaart.

Kinderen met een autistische stoornis zijn vaak visueel ingesteld. Er werden tekeningen gemaakt waarin de emoties duidelijk te zien zijn, en merkten dat de kinderen hier houvast aan hadden. Zo ontstond het idee om er een boekje van te maken om dit met meerdere mensen te kunnen delen. Met behulp van dit boekje kunt u spreken met uw kind over het verdriet, de begrafenis en wat er allemaal bij hoort.

Achter in het boekje vindt u plaatjes die u bijvoorbeeld kunt gebruiken als een picto bij het dagritme. Op deze manier maakt u de dag inzichtelijk en biedt u structuur.