De tietenbus

'Moet ik nou chemo?' vroeg ik bang.'Ja!' antwoordde ze.'Word ik dan kaal?''Ja!' zei ze.'En wat nog meer?' vroeg ik.'Je kunt moe worden. Je hersens werken niet goed.Het gevoel in je handen en voeten kan ook minder worden.'Dat laatste vond ik nog erger dan kaal worden. Als je de grondonder je voeten niet goed voelt, kun je niet lopen. En als jevingers half gevoelloos zijn, laat je alles uit je handen vallen.Ik zag mezelf voor me. Een vrouw met bevende handen,achter een rollator, met een dweiltje. Yvonne had weer eenbord spaghetti laten vallen.Yvonne Kroonenberg is 68 jaar als ontdekt wordt dat zeborstkanker heeft. Dit boek gaat over wat er daarna gebeurt.Van de fietstochtjes naar het ziekenhuis, tot de gesprekkenmet artsen. Van patiënt zijn, tot je weer beter voelen. Overhoop en wanhoop. Over grote keuzes en kleine gelukjes.Wat kun je verwachten als je borstkanker hebt? Hoe is hetom opeens in de wereld van de zieken te wonen? Wat zeg jetegen iemand met borstkanker? En wat juist niet? Dat leesje in dit boek, geschreven in eenvoudige taal.