Om je schouders hang ik de nachten

VROUWENMANTEL

Als ik dood ben
niet nu
later, als ik dood ben
dan wil ik zo'n platte granieten zerk
hak het aanrechtblad maar uit de keuken
en plant vrouwenmantel in de gootsteen op mijn graf
stevig in de aarde drukken
en goed water geven

---

In de wereld van Myrte Leffring is van alles te herkennen dat op het laatste moment toch net anders blijkt te zijn. Nu eens is haar toon raadselachtig, dan weer nuchter. Ze is niet bang om te schrijven over Grote Gevoelens: in haar heldere, melodieuze taal krijgt de liefde steevast iets weemoedigs, de dood een humorvolle toets en de waanzin vele gezichten.

Als een kameleon transformeert de ik in haar gedichten zich met het grootste gemak van een opgroeiend meisje in een verwarde oude man en van een potige dame bij de Spaanse trappen in een solitaire dromer aan zee. Wat hen bindt? Hun verlangens, angsten en hun machteloosheid, alle beschreven met diezelfde melancholieke, scherp observerende pen.