Melancholie van het hedenHet maakt niet uit haast waar je bent,een plein of stad, het weidse land,elk uitzicht spreekt je van voorbij.Of nooit geweest, maar toch gemist.Niet jij maar iets in je, wat voelt ofmeetrilt met muziek, zoektin de lucht, de sloten, geur van hooihet landschap dat je kent in jou,dat óók zo blauw en zomers was.Het komt betoverend tevoorschijn:gelach van ouders, zingen op de fiets,de sprong het juichend water in. Nietssprak tot je zoals nu en zei -oh onterecht - dat alles wat je leeftslechts echo is, een naklank. Bijna echt.