William Tiptaft (1803-1864) was de nauwe vriend van J.C. Philpot. Hij werd bevestigd tot predikant in de Kerk van Engeland, maar toen hij werd levend gemaakt tot een geestelijk leven en overtuigd werd van de leerstellingen der genade, scheidde hij zich in 1831 van de staatskerk af. Hij bouwde op eigen kosten de Abbey Chapel in Abingdon, en zijn bediening werd hier en elders rijk gezegend.
Een vriend van Tiptaft tekent Tiptaft als volgt: Zonder het schepsel te willen verheffen of een ander goed man klein te achten, kan gerust gezegd worden dat er maar weinig Tiptafts zijn; zo nederig, zo oprecht, zo ernstig, zo zelfverloochenend, zo getrouw, zo godzalig; hij was godvrezende boven velen. Zijn leven was hoogst consequent, zijn einde hoogst gezegend. Philpot zegt van hem: Waar hij ook heenging, zijn persoonlijke vriendelijkheid, zijn vrij zijn van alle hoogmoed en uiterlijk vertoon, zijn vrijgevigheid en sympathie jegens de armen, zijn rake, kernachtige uitspraken en erkende godzaligheid van zijn leven gaven een gewicht aan zijn getuigenis, zoals weinig predikanten gehad hebben. Van de preek n.a.v. 1 Korinthe 15 zegt Philpot dat hij geen schitterende volzinnen of dichterlijke taal bevat, maar dat hij wel duurzaam, gewichtig, zeer onderscheidend en hartdoorzoekend is.
Tiptaft zelf zegt, met het oog op zijn bediening, dat hij zo onwaardig was, zo ongeschikt, zo onwetend, om te staan tussen de eeuwig levende God en nimmer stervende zielen. Zijn laatste woorden waren: Wat een barmhartigheid, mijn laatste momenten zijn mijn beste momenten geweest. Uw uitnemende liefde is beter dan wijn. Prijs God, prijs God. Genade zal al de lof ontvangen.
In het Nederlands was tot nu toe alleen zijn kerstrede over Matthéüs 1:21 bekend. In tegenstelling tot zijn vriend Philpot zijn er van Tiptaft maar weinig preken overgebleven, en die er nog zijn, zijn nooit eerder in het Nederlands vertaald. In deze uitgave treft u deze preken dan ook voor het eerst in één band aan, tezamen met een aantal niet eerder vertaalde brieven en artikelen.
